روش‌های مختلف زیست‌تخریب‌‌پذیری به‌منظور مدیریت مواد زاید بسته بندی
کد مقاله : 1105-NCHPNT
نویسندگان:
بهجت تاج الدین *
کرج-بلوار شهید فهمیده، موسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی
چکیده مقاله:
امروزه، استفاده از انواع پلیمرها و پلاستیک‌ها در بسته‌بندی مواد غذایی بسیار متداول بوده و کاربرد گسترده‌ای یافته است. علیرغم مزایای بسیار زیاد این مواد، به دلیل عدم یا کند تجزیه‌پذیری آن‌ها در محیط‌زیست، مدیریت ضایعات و زایدات این مواد، از بحث‌های ‌روز دنیا می‌باشد. زیست‌تخریب‌پذیر کردن مواد پلیمری و پلاستیکی با استفاده از مواد شیمیایی تسریع‌کننده زیست‌تخریب‌پذیری، و به کارگیری چندسازه‌های طبیعی یا نسبتا طبیعی از راه حل‌های پیش رو است. چندسازه‌های طبیعی، به مواد مرکبی اطلاق می‌شود که همه بخش‌های آن از مواد طبیعی ساخته شده باشد. چندسازه‌های نسبتا طبیعی نیز مواد مرکبی هستند که از شبکه پلیمری مشتق شده از منابع تجدیدپذیر یا تجدیدناپذیر، و الیاف یا ذرات طبیعی تشکیل شده‌اند. به هر حال، زیست‌تخریب‌پذیری و تجزیه کامل یا نسبی این مواد در محیط‌زیست، از ارکان مهم توسعه کاربردی آن‌ها در صنایع مختلف از جمله صنعت بسته‌بندی است. روش‌های مختلفی برای آزمون زیست‌تخریب‌پذیری پلیمرها و پلاستیک‌ها و همین‌طور چندسازه‌ها (کامپوزیت‌ها) وجود دارد. شناخت این که کدام‌یک از روش‌های زیست‌تخریب‌پذیری را می‌توان برای کدام یک از مواد به‌کار برد، از نکات کلیدی در مدیریت مواد زاید است. بنابراین، مقاله حاضر با هدف مدیریت مواد زاید جامد، به بررسی روش‌های مختلف زیست‌تخریب‌پذیری مواد می‌پردازد.
کلیدواژه ها:
بسته‌بندی، چندسازه، زیست‌تخریب‌پذیری، پلیمر، محیط‌زیست
وضعیت : مقاله برای ارائه به صورت پوستر پذیرفته شده است